بایگانی برچسب: شعر فارسی

عشق و بد عهدی عاشق زهی خیال باطل

بگذر از دریا و راهِ خویش گیر شیوهِ دریادلان در پیش گیر کو حریفی همدم و همدرد نی تا بنالد جانِ غم پروردِ نی نی به خوابِ خاکیِ پیش از وجود از دمِ گرمِ تو دارد چشمِ جود هم از آن دم کز دلِ نیزار رُست در تمنایِ لب و …

پشت این کوه بلند لب دریای کبود دختری بود که من سخت می‌خواستمش و تو گویی که گالی آفریده شده بود که منش دوست بدارم پرشور و مرا دوست بدارد شیرین … و شما می‌دانید آه ای اخترکان خاموش! که چه خوش دل بودیم من و او مست شکر خواب …

‌ بسوخت جان من این دیده‌ی جمال پرست ز دست رفت دل هرزه‌گرد حال پرست ‌ چگونه زین همه حسرت بود امید نجات مرا که هست همین چشم ِ خط و خال پرست ‌ نوازش نـَـفَـست با من است در همه حال چه می‌گریزی از این شاعر محال پرست ‌ …

    یک عمر تو رفتی و من از راه رسیدم خورشید سفر کرد و نفهمید که ماهم ای ابر نکن! برکه ی دل مُرده ای آن زیر دل بسته به پیدا شدن گاه به گاهم «شاعر مهدی فرجی»

    رسید خُمره ای و چاره ی خمار نشد گذشت نوبت گل دادنم، بهار نشد زنی که تشنه ی پرهیز یوسفی ست تنش به طفره رفتنم از عاشقی دچار نشد زنی که اخمِ مرا خنده کرد، اما رفت به تازیانه ی من رام شد، مهار نشد «شاعر مهدی فرجی»

    غم، شهریاری ساخت از مردی دهاتی کاری که حالا کرده با من آرزویت در آن دل دیوانه آن دیوانگی مُرد حتی اگر یک روز برگردد به سویت عیب است عاشق باشی و اشک نریزی ای چهره ی غمگین من! کو آبرویت؟ «شاعر مهدی فرجی»